Reiservaringen uit Indonesië
Een tijdje geleden deelde ik een recept voor Nasi Goreng zoals ik het tijdens mijn reis door Indonesië leerde maken en waar ik het ook eindeloos vaak gegeten heb. In dat bericht beloofde ik om ook wat meer te vertellen over deze reis. Bij deze!
Het is inmiddels alweer bijna 6 jaar geleden. Ik was net single en zat niet al te best in mijn vel. In de jaren ervoor had ik al verschillende backpackreizen gemaakt (Vietnam/Cambodja, Israël/Jordanië, Marokko, Peru) en ik wilde heel graag weer naar Azië. De belangrijkste voorwaarden aan mijn bestemming waren dat het veilig zou zijn om als vrouw alleen te reizen én dat ik er kon surfen. En zo kwam ik uit bij Indonesië.
Ik boekte een vliegticket naar Bandung op Java (ik had niet zulke goede verhalen gehoord over Jakarta, dus dat heb ik overgeslagen) en terug vanaf Lombok. Op de terugweg verlengde ik mijn overstap in Singapore met een paar dagen.
In een kleine drie weken reisde ik over Java, Bali en Lombok en heb ik fantastische natuur en indrukwekkende tempels gezien en ontmoette ik de mooie Indonesiërs.
De urenlange treinrit van Bandung naar Jogjakarta waar ik van tevoren best tegenop zag werd een goede herinnering: naast mij zat een Indonesische man die goed Engels praatte en vertelde over zijn baan bij een ministerie en zijn vele reizen over de wereld. Hij was super geïnteresseerd in mijn reis, mijn werk en we praatten urenlang. Bij aankomt in Jogjakarta regelde hij een taxi voor me en zorgde hij dat de taxichauffeur precies wist waar ik heen moest.
En zo waren er nog meer van dit soort bijzondere gesprekken – met of zonder woorden. Zo was er een middag op het strand – op een dag dat ik me best alleen voelde – waar ik uren heb zitten spelen met een jongetje en meisje die met hun grote zus op het strand waren. We konden elkaar niet verstaan, maar met wat handen- en voetenwerk begrepen we elkaar toch.
Tijdens mijn bezoeken aan de tempels van Borobodur en Prambanan hoefde ik me zeker niet eenzaam te voelen: ik kwam daar heel erg veel schoolkinderen tegen, die maar al te graag hun Engels tegen mij wilden oefenen en die hysterisch blij werden als ik met ze op de foto wilde. Super grappig, en uiteindelijk ook wel een tikje irritant, want de kans om de tempel te bekijken kreeg ik bijna niet. 😉
Het eten in Indonesië was fantastisch. Ik had niet altijd zin om in mijn eentje uitgebreid te gaan eten dus at ik vaak bij kleine tentjes op straat. Hier at ik dus heel erg vaak nasi goreng en ontmoette ik vaak andere backpackers. Ik Jogjakarta heb ik bij viavia een kookles gevolgd – super leuk en zeker een aanrader als je daar bent! Klik hier voor meer informatie.
De laatste dagen heb ik gesurft op de branding boven het rif aan de zuidkust van Lombok en daar ben ik écht gaan begrijpen waarom surfen zo heerlijk is: warm water, heerlijke golven waar je met gemak heel lang op kon blijven staan, om vervolgens door rustig vlak water terug te zwemmen. Het enige nadeel was de zon: mijn vlucht naar Singapore heb ik grotendeels staand doorgebracht omdat de achterkant van mijn bovenbenen zo ontzettend verbrand was. Wetsuits zijn zo slecht nog niet!
Ook op deze reis reisde mijn diabetes met mij mee. Over het algemeen ging dit best goed, ik heb alles kunnen doen wat ik wilde. Het moeilijkste moment weet ik wel nog goed. Vanuit Jogjakarta had ik een minibus-tour geboekt naar de Bromo vulkaan. Vanwege enorme drukte op de weg hebben we bijna 2x zo lang over de heenweg gedaan als gepland, waardoor we veel te laat (en ver na het avondeten) aankwamen op onze overnachtingsplek. Het was pikkedonker en alles was al dicht. Aangezien we vroeg op moesten ging ik – net als de rest van mijn groepje – maar gewoon naar bed. Zonder eten. Wat was ik blij met mijn pak Nederlandse crackers. Ruim voor zonsopkomst werden we gewekt en begonnen we aan de wandeling naar het uitzichtpunt. Zonder ontbijt, want dat zouden we na zonsopkomst krijgen. Tijdens deze reis spoot ik nog insuline met de spuitpen en voor het ontbijt bewegen was toen al nooit echt een goed idee, laat staan als ik geen fatsoenlijk avondeten heb gehad. Al lopend heb ik nog wat crackers gegeten. En al was het maar een half uur lopen, het liep wel vrij steil omhoog. Kotsmisselijk kwam ik boven aan en aangezien het nog pikkedonker was had ik ook geen idee waarvoor ik dit nou in vredesnaam allemaal deed. Maar zodra de eerste zonnestralen de horizon over kwamen was ik alles op slag vergeten: wat een magisch en schitterend mooi uitzicht was dit! Het werd heel langzaam in hele mooie kleuren licht. Het was het absoluut waard. Het ontbijt wat bij terugkomst op mij wachtte was trouwens heel erg smerig (lees: een koud, donkerblauw gekookt ei en 2 witte sandwichboterhammen met aardbeiengelei) dus bij de eerste beste stop op de weg terug heb ik een Magnum gescoord – nog nooit heeft een Magnum me zó goed gesmaakt! Ook heb ik een paar Snickers repen ingeslagen, zo’n nacht en ochtend zouden mij écht niet nog een keer gebeuren!
Deze reis heeft me zoveel gebracht dat ik er nog regelmatig aan terugdenk. Het was mijn eerste grote reis écht alleen. Dat was soms spannend, soms erg vermoeiend en soms eenzaam, maar het heeft me ook hele mooie ervaringen en gesprekken opgeleverd. Én een hele dosis zelfvertrouwen, want ik heb het wel maar mooi gedaan in mijn eentje! En dat is wat reizen voor mij zo mooi maakt: de plekken die je ziet, maar vooral de herinneringen die bij die plekken horen.
Wil je ook op reis naar Indonesië? Wat mij betreft mag je dit niet missen:
- De rijstvelden rondom Bandung (ook mooi te zien vanuit de trein tussen bandung en Jogjakarta)
- De tempels van Borobodur en Prambanan (vanuit Jogjakarta)
- Zonsopkomst bij de Bromo vulkaan
- Een Indonesische kookles
- Surfen boven het rif op Lombok
