De diagnose
Ik ben zeker niet van plan om op My Sweet Balance alleen maar over mijn leven met diabetes te schrijven. Maar eerlijk is eerlijk, zonder diabetes was deze blog er waarschijnlijk nooit gekomen. Genoeg reden dus om even stil te staan bij het begin.
2 januari 2019 was mijn 13e diabetesverjaardag, die ik ‘vierde’ met een afspraak met mijn huidige internist in het Erasmus MC. Toen was de diagnose alweer 13 jaar geleden.
Ik was 20 en zat in het 3e jaar van mijn studie economie en ik had een behoorlijk drukke periode achter de rug voor de kerstvakantie. Ik was al weken extreem moe, dronk liters en liters water (en cola – want ik was zo moe) en bleef maar afvallen.
Aangezien de symptomen zich langzaam opbouwden was niet meteen duidelijk dat ik flink ziek was. Toen ik echter na de nodige rust en lekker eten rond de feestdagen niet opknapte hebben mijn ouders me op 2 januari mee naar de huisarts genomen.
De huisarts had aan een half woord en een vingerprik genoeg: ‘HIGH’ zei de bloedglucosemeter. Ik werd meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis in Amersfoort waar na de nodige bloedtesten al snel duidelijk werd dat het goed mis was. Mijn lichaam was gestopt met het aanmaken van insuline waardoor het suikergehalte in mijn bloed gevaarlijk hoog was opgelopen. Ook was ik behoorlijk uitgedroogd. Diagnose: diabetes type 1.
Ik kreeg een infuus om mijn vochtgehalte weer op peil te brengen en binnen een paar uur leerde ik om zelf mijn bloedglucosewaarde te meten via een vingerprik en de uitkomsten op te schrijven in mijn eerste diabetesdagboekje, leerde ik mezelf insuline toe te dienen met een spuit en kreeg ik folders mee met de hoeveelheid koolhydraten van de meest gegeten producten.
Na een nachtje ziekenhuis waarin ik geen oog dicht heb gedaan (elke 2 uur zo’n gemene vingerprik) werd ik naar huis gestuurd. Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar ik was ervan overtuigd dat het goed zou komen.
Vanaf dag één heb ik een positieve instelling gehad: ik zou wel eens bewijzen dat het allemaal wel mee viel en dat ik écht mijn leven niet ging laten bepalen door deze ziekte.
13 jaar later kan ik zeggen dat mijn leven er wel degelijk door gevormd is. Maar ik ben er trots op dat ik er weinig dingen door heb gelaten en ik weet dat het me juist heel veel dingen gebracht heeft. Sommige beslissingen had ik in mijn leventje zonder diabetes wellicht nooit durven maken, terwijl ik met diabetes ineens wel die moed had. Daarover later meer!
